Kurdowie perscy mają swój charakterystyczny styl. Oddziaływanie wysoko rozwiniętych miejskich ośrodków tkackich sąsiadujących z Kurdystanem wpłynęło na jakość i bogactwo obrazowania ich kobierców także w prowincjonalnych tkalniach.

Już od XIX wieku używa się raczej konstrukcji bawełnianej nawet w małych warsztatach. Węzły zakłada się bardzo gęsto i silnie ubija kolejne rzędy. W rezultacie powstają bardzo wytrzymałe wyroby o litej, niezwykle trwałej powierzchni runa.

Kolorystyka kobierców kurdyjskich zwykle jest klasyczna – czerwień (od jasnych, różowawych czasem odcieni marzanny po głęboką czerwień koszenili), indygo i kremowe odcienie naturalnej wełny. Czasem pojawiają się złamane barwy niebiesko-zielonkawe, tak typowe dla dywanów kaukaskich, albo odcienie szafranu czy dębu.

Wzornictwo, najczęściej drobne jak w bidżarach, potrafi zaskakiwać wyrazistą kompozycją i kontrastowym doborem kolorów. Często spotyka się wariacje motywu bota – stylizowany cyprys będący symbolem sylwetki ludzkiej. Wydaje się, że inwencja tkaczy kurdyjskich nie zna granic w komponowaniu niezliczonych wariacji wzorów bota – jak w opisywanym kobiercu.

W Kurdystanie, obok dywanów, powstają pełne maestrii kilimy o rozległej palecie barw i utrwalonych tradycją wzorach.

Wyroby kurdyjskie są ozdobą każdej kolekcji, a ich jakość zapewnia im niezwykłą żywotność. Opisywany kobierzec jest prawdziwą rzadką perłą.

Stan bardzo dobry