Beludżowie to bodaj najliczniejsza wędrująca do dziś grupa koczowników irańskich. Mieszkają wzdłuż całej wschodniej granicy Iranu.

Wyroby beludzkie – podobnie jak turkmeńskie czy afgańskie – są łatwe do odróżnienia z powodu charakterystycznej głęboko czerwonej barwy i ciemnej na ogół kolorystyki. Pasterski lud, prowadzący przez pokolenia wędrowne, ubogie życie, przechował szereg bardzo starych tradycji.

Wzornictwo tych kobierców zachwyca naiwnością rustykalnych form, nierzadko wywodzących się jeszcze z religii przyrody. Dywany beludzkie najczęściej są nieduże, prawie nigdy nie pojawiają się w nich centralnie umiejscowione medaliony, typowe są wzory ciągłe, często mające charakter drzewa życia. Nie brakuje też kobierców modlitewnych. Podobnie jak w wyrobach kaukaskich można tu znaleźć zwierzęce i ludzkie sylwetki.

Jakość tkanin beludzkich jest wysoka: gęste tkanie, dobra wełna, trwałe wykończenie końskim włosiem, piękne sumachowe fartuszki i archaiczność zachowanych w pamięci pokoleń wzorów.

Opisany kobierzec jest wyjątkowy. Zrobiono go łącząc trzy techniki – kilimu, sumacha i dywanu, co sprawia wrażenie reliefowatości obrazu. Dwa rzędy powtarzających się motywów zil-i-sultan (waza z kwiatami i symetrycznie umieszczonymi ptakami) układają się w podwójne drzewa życia. To bardzo wyrazista symbolika. Kobierzec mógł być kobiercem wyprawowym.

Wyjątkowy wyrób o dużej wartości kolekcjonerskiej w idealnym stanie.